Zelfde plaats, zelfde tijd, twee jaar later.

Route: Queen Charlotte Track – Havelock (Te Araroa)

Afgelegd volgens Garmin: 99,4 km

Wandeldagen: 5

De wekker gaat vroeg want vandaag start ons avontuur echt! We nemen de watertaxi vanuit Picton naar Ship Cove om te starten met de Queen Charlotte Track. Om 7.45u worden we verwacht aan de boot en het is gelukkig maar 5 minuten wandelen van het hostel. Zoals gewoonlijk, moeten we ons alweer haasten, want opstaan is vooral niet mijn sterkste kant. We gaan nog langs de bakker en om 7.30u staan we klaar aan E-ko Tours, het bedrijf dat ons van een watertaxi voorziet. Ik had hier twee jaar geleden ook al willen boeken omdat het een kleiner familiebedrijf is, maar toen was er geen garantie van vertrek en dat maakte me zenuwachtig. Dit jaar zou ik absoluut deze boot boeken. Ik had gelezen dat ze tijdens de vaart vaak stoppen om dieren te spotten en hier en daar een woordje uitleg geven over de verschillende diersoorten. Wij zitten samen op de boot met een groepje dagjestoeristen die een uitstap doen naar enkele eilanden van de Marlbourough Sounds. Tegelijkertijd zetten ze ook de wandelaars van de Queen Charlotte Track af. Tijdens de rit krijgen we allemaal een verrekijker en een kaart met de inheemse diersoorten die we kunnen spotten op het water. De boot trip duurt een tweetal uur en ondertussen zien we zeeleeuwen en otago aalscholvers. Plots in de verte hebben we het geluk de kleinste dolfijn op aarde te spotten, de Hector dolfijn. De gids verteld ons dat we allemaal onze armen boven water moeten steken en zwaaien. De dieren zijn enorm nieuwsgierig en komen dan kijken naar het schaduwspel. We zien ze zelfs vanop 1 meter afstand, wat is het prachtig!

Na een kleine twee uur varen is het zover. Ik zie in de verte al de bekende 'Jetty' (steiger) van Ship Cove liggen waar we elk moment onze eerste stappen van de trail gaan zetten. Zo vreemd dat ik exact 2 jaar geleden in dezelfde voetsporen heb gelopen. Toen helemaal alleen, vol angst, vol spanning en vol zenuwen. Ik had pech met het stormachtige weer in 2023, wat een contrast is met de stralende zon van vandaag.

De Queen Charlotte Track is een meerdaagse hike met goed onderhouden paden en die zeer toegankelijk is. De wandelwegen zijn breed, de route is goed aangegeven en er zijn zowel luxueuze als basis accommodatie mogelijkheden onderweg. De meerdaagse wandeling kan ook georganiseerd worden met een dagrugzak, waarbij de bagage per watertaxi wordt vervoerd. Wij hebben er natuurlijk voor gekozen om onze eigen rugzak te dragen en alles op onszelf te regelen.

We zetten voet aan land en wandelen de jetty af richting het monument van Cook. Ship Cove is de plek waar de ontdekkingsreiziger 'James Cook' voor het eerst aan land kwam, vandaar het monument. Eerst herpakken we onze rugzak, aangezien we nogal haastig hadden ingepakt vanmorgen. Ik had gisteren per ongeluk de chips van Dave niet in de juiste postdoos gestoken. Dus, om het goed te maken draag ik de zak chips nu hele tijd mee voor hem aan de buitenkant van mijn tas. Als onze rugzakken klaar zijn, trekken we nog onze foto aan de start bij het monument en gaan vol enthousiasme op pad.

Ik heb voor vertrek nog heel veel onrust gehad over mijn rechterknie. Sinds ik terug ben van de 'Peaks of de Balkans' in september, heb ik te maken met een ontsteking/overbelasting van de ITB (iliotibiale band) aan de buitenkant van de knie. Ik heb samen met Dave overlegd en we besluiten het de eerste dagen rustig aan te doen. We willen veel pauzes nemen, laag aantal kilometers per dag wandelen en Dave draagt dan ook de tent om mij wat van gewicht te ontlasten. Voor de eerste nacht hebben we dan ook een Airbnb geboekt, een basis comfort hutje met een bed, natuurtoilet en -douche en het ontbijt is inbegrepen. Zo gaan dus tegenwoordig werkende 30-plussers op avontuur. Eerlijk gezegd waren er ook geen andere opties. Omwille van landverschuivingen zijn er heel wat campings dicht de eerste 15 kilometer en is de eerstvolgende al meteen een dag van 24 kilometer stappen. Dat hoort niet bij ons plan om rustig aan op te bouwen, dus slapen we vannacht comfortabel.

Onze eerste wandeldag is fantastisch. We staan op met een blauwe hemel, het is droog en we vermoeden dat het zo'n 21-23 graden is op de thermometer. We nemen veel foto's en genieten van de weelderige subtropische omgeving. Het pad is ongeveer een meter breed met weinig obstakels. Het loopt glooiend op en neer tussen de dicht begroeide structuren van het woud. Het geluid van de krekels is onwaarschijnlijk luid en de vogels fluiten prachtige deuntjes terwijl wij rustig het pad afwandelen. Rond 15.30u komen we aan bij de Airbnb en genieten nog van de mooie avond. De knie houdt het voorlopig goed vol en ik kruis alvast mijn vingers voor de komende dagen.

Op onze tweede dag vertrekken we niet al te vroeg. Het weer is helemaal omgeslagen en het is eerder overtrokken en regenachtig. We ontbijten gezellig samen en om 11u staan we klaar om te vertrekken. We hoeven vandaag maar 14 kilometer te wandelen naar de volgende overnachtingsplaats, dus we zijn niet gehaast. Rond de middag passeren we de Furneaux Lodge. Daar springen we binnen voor een drankje en toiletbezoek, maar dat loopt al snel uit de hand naar een uitgebreide lunchpauze en een spelletje Nieuw-Zeelandse Trivia.

Dit jaar lijkt het een uitdaging om een kampeerplaats te vinden. Ik was me niet bewust dat alles op voorhand moest geboekt worden via de DOC website (Department of Conservation). De laatste keer kon ik op de camping aankomen, cash het bedrag in een plastiek zakje steken en deponeren in de voorziene bus. Ondertussen lijkt de trail zeer populair te zijn en is er haast geen plaats meer op de voorziene kampeerplekken. Op de Queen Charlotte Track is het jammer genoeg niet toegestaan om te wildkamperen ter bescherming van de natuur. Dus, de plaatsjes zijn al snel begeerd en weg. Gelukkig kunnen we toch nog elke nacht een plekje bemachtigen. Vannacht slapen we op Camp Bay en we zetten voor de eerste keer ons tentje op.

Onze eerste 4 dagen zien er quasi gelijkaardig uit. We lopen steeds op en neer tussen de subtropische begroeiing die denk ik voor 50 procent bestaat uit Varens. Niet de lage struikvarens die wij kennen van in België, maar de boomvarens. De zilvervaren is dan ook het nationale symbool van Nieuw-Zeeland. Ik vind dat ze wat weg hebben van palmbomen en dit samen met het blauwe water van de Marlborough Sounds waan ik me op een tropisch eiland. We hebben geluk met het milde weer en proberen onze 'traillegs' langzaamaan wakker te schudden. Het is wennen aan deze nieuwe levensstijl waar we elke dag uit de rugzak leven. Waar ik toen een routine alleen heb opgebouwd, zoeken we nu samen een manier uit om de dag en avond vlot te laten verlopen. We kunnen nu met twee de tent opzetten en elkaar helpen met de avondlijke activiteiten zoals koken, matrassen opblazen, water filteren, ... We passeren letterlijk nog enkele hoogtepunten en worden regelmatig beloond met vergezichten over de prachtige Sounds.

De vierde en laatste dag van de Queen Charlotte Track slapen we 's avonds op Davies Bay Campsite. Ik kan me die nog goed herinneren van vorige keer, daar ik voor de eerste keer geconfronteerd werd met de buidelrat ofwel possum in het Engels. Midden in de nacht word ik wakker en moet ik zoals elke nacht dringend gaan plassen. Davies Bay beschikt over een groot uitgestrekt grasveld met een kleine overdekte kook plaats en toiletten wat verder achterin het bos. We slapen niet ver van het dorpje Anakiwa en de zee is ook vlakbij. Hoewel ik al eerder in de natuur heb geslapen, ben ik altijd een beetje bang van het donker. Ik rits het tentzeil open en schijn gelijk even in het rond om te zien wat er mogelijks op de loer ligt. Ik zie tot mijn verbazing 6 dubbele oranje oogjes naar mij terugkijken. Het stikt hier van de buidelratten, zo eng. Terwijl deze beestjes eigenlijk niks doen, zijn ze wel steeds opzoek naar eten. Daar scheuren ze zonder twijfel de tent voor aan flarden. Ik ben bang dat ik midden in de nacht wakker word met een gat in mijn dure tent en dan ook een buidelrat tref die naast mij van m'n Snickers zit te eten. Dat is zowat mijn ergste nachtmerrie omdat ik heb het al eens eerder heb gelezen in een blog van een Te Araroa hiker. Gelukkig is er die nacht niets gebeurd, enkel wat eigenaardige grommen van de buidelrat die 's nachts rond onze tent aan het snuffelen was en waar Dave los doorheen heeft geslapen.

Vanaf Davies Bay zit de Queen Charlotte Track er bijna op. De laatste dag stappen we naar het stadje Havelock over de Te Araroa trail. Daar hebben we een Lodge geboekt waar we twee nachten verblijven en nieuwe inkopen doen. We wandelen voor een groot stuk naast de grote baan wat een beetje tegenvalt na deze 4 dagen in de natuur te lopen. Een leuke verrassing is dat we een lokaal restaurant tegen komen rond lunchtijd. Hierdoor vergeten we al snel het lange saaie stuk 'roadwalk'. Ik heb wel eens eerder gehoord onder de thru-hikers van 'the trail provides', wat wil zeggen dat de trail je altijd net dat geeft wat je nodig hebt. Dus, een hamburger en wat frietjes later vertrekken we met onze buiken vol terug op pad. Na enkele kilometers scheidt de trail zich van de weg omhoog terug een bospad op. Voor het eerst voel ik me sinds lange tijd weer een lange afstandshiker. Ik hou van dat gevoel! Na een lange dag van bijna 25 kilometer settelen we ons in de Blue Moon Lodge, tijd voor een douche, schone kleren en wat rust!

Statistieken

Dag 1: Ship cove - Clarice Buckland Hut / 16,8 km / 548hm

Dag 2: Clarice Buckland hut - Camp Bay / 14,6 km / 964hm

Dag 3: Camp Bay - Black Rock Campsite / 19,2 km / 851hm

Dag 4: Black Rock Campsite - Davies Bay Campsite / 23,9 km / 716hm

Dag 5: Davies Bay Campsite - Blue Moon Lodge, Havelock / 24,9 km / 363hm